ด้วยความอาลัย...

 เสียเจ้า

๏ เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย

๏ จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

๏ หากเจ้าอุบัติบนสรวงสวรรค์
ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟ เราเป็นไม้
ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ

๏ แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้ชั่วกาลปาวสาน
แม้นชาติไหนเกิดไปพบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา

๏ ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย

 อังคาร กัลยาณพงศ์

 

กระผมขอกราบคาราวะ และร่วมแสดงความอาลัยกับการจากไปของท่านอาจารย์ อังคาร กัลยาณพงศ์

พักนี้สุขภาพผมแย่จริง ๆ ครับ ต้องขออภัยเพื่อน ๆ ที่รักด้วย สำหรับการว่างเว้นจากการเขียนบล็อกของผม...

จะกลับมาเขียนต่อทันทีที่ร่างกายคืนสู่สภาพปกติครับ...