ที่นี่คงเป็นแห่งเดียวที่ให้ผู้ปกครองมานั่งอยู่ด้วย ถ่ายรูปถ่ายวิดีโอได้ตามใจชอบ ผมว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะผู้ปกครองจะได้จำบทเรียนไปช่วยสอนลูกที่บ้านได้อีกแรงหนึง แต่ปัญหาที่ประสบเมื่อวานนี้คือ เมื่อเด็ก ๆ และผู้ปกครองมาเจอกัน เสียงคุยเสียงเล่นของเด็ก ๆ จึงดังกว่าทุก ๆ ครั้ง ขณะที่ผมสอนไวโอลินน้องเมเปิ้ล ผมต้องเร่งโวลุ่มเสียงขึ้นอีกเท่าตัว!!! ความอดทนเกือบหมดสิ้นแต่ขันติมีเหนือกว่า ผมแค่เพียงพูดกับน้องเมเปิลว่า "เด๋วลุงจะทำห้องเรียนให้ใหม่ แล้วเราค่อยไปเรียนกันข้างใน..." ห้องที่กล่าวถึงจะใช้พื้นที่ ๕-๖ ตารางเมตรบนระเบียงด้านนอก ไม้ก็เตรียมไว้แล้ว...
วัสดุและเครื่องไม้เครื่องมือพร้อม...
เริ่มตั้งโครงเพื่อกั้นฝาแล้วจ้า...
ไม่ต้องใช้บันได! งานนี้ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้บาร์ ก็เอื้อมขึ้นไปตีตะปูบนที่สูงได้แล้ว..
หันไปยึดโครงหน้าต่างกับขอบระเบียง ผมไม่ได้ใช้วิธีเจาะฝังพุกแล้วยึดด้วยตะปูควง แต่ตอกด้วยตะปูคอนกรีตยาว ๒ นิ้วครึ่งแทน ผมคุย(โว)ให้พี่จ๋าฟังว่า "บอกก็ไม่มีใครเชื่อว่าผมนำเจ้าโครงหน้าต่างนี้ จากข้างล่างขึ้นมาตั้งไว้ข้างบนนี้ด้วยตัวคนเดียว!..."
เรียนไวโอลินต้องมีสมาธิ...
น้องเมเปิ้ลรอก่อนนะ....ลุงจะพยายามสร้างห้องเรียนใหม่ให้เสร็จโดยเร็ว!
No comments:
Post a Comment