ทุกวันนี้ในลำปางมีโรงเรียนสอนเครื่องสายเพิ่มขึ้น ผมแอบหวังว่าต่อไปคงมีมือไวโอลินใหม่ ๆ มากขึ้น มือเชลโลก็จะหาได้ไม่ยากอีกต่อไป ในขณะเดียวกันก็หันมามองตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นคนสอนเครื่องสายมาได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่จับไวโอลินก็เฉพาะตอนที่สอนนักเรียนเท่านั้น เมือถึงระดับยาก ผมต้องปล่อยให้นักเรียนทำเอง หุหุ สิ่งที่กำลังทำอยู่คงไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็น "การสอน" อีกต่อไป!
ผมยังมีนักเรียนไวโอลินเหลืออยู่ ๒ คนคือ"อินดี้และเมเปิ้ล" ซึ่งตอนนี้ก้าวข้ามจากเล่ม ๔ ไปเล่นเพลงในตำราซูซูกิเล่ม ๕ ผมไม่ได้หวังว่าทั้งสองคนจะจับไวโอลินอย่างถูกต้องสวยงาม เพราะมันเลยขั้นตอนของการแก้ไขไปแล้ว แต่อยากให้ได้ศึกษาการเล่นที่แตกต่างออกไป อยากเสริมให้รู้ทฤษฎีดนตรี และสามารถบรรเลงร่วมกันได้อย่างไม่แข็งกระด้างหรือปราศจากอารมณ์ เท่านั้นก็พอแล้ว!!
ประกาศสอนฟรีก็ไม่เห็นมีใครมาเรียนเพิ่ม คงสิ้นแล้วสำหรับความหวังที่จะมีวงเครื่องสายของเด็ก ๆ สักวงหนึ่ง! (น่าจะไปอยู่กับ Tony ที่สุมาตรา อินโดนีเซีย...อิอิ)
วันนี้คิดถึงคุณไพสิทธิ์ ต้องขอขอบพระคุณที่มอบไวโอลิน handmade เสียงดีมาให้ผมได้ใช้ เพราะไวโอลินคันนี้ ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะสอนต่อไป!
No comments:
Post a Comment