wichai: จนเงินแต่ไม่จนรัก

ทุกวันนี้ผมไม่มีรายได้เลยก็ว่าได้ ไม่มีบำเหน็จบำนาญ ปราศจากเงินเลี้ยงดูจากลูกหลาน หุหุ... น่าจะไปลงทะเบียนคนจน! แต่ก็ไม่ไป ผมรับไม่ได้กับนโยบายเส็งเคร็งของรัฐบาล!

ผมเชื่อว่าคนเราทุกคนมีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นคนเท่ากัน พวกผู้ดีมีเงินหรือมีอำนาจไม่ต้องมาแบ่งชนชั้นและตีตราว่าคนไหนเป็นคนจน ความจนไม่ได้วัดกันด้วยเงินในกระเป๋าอย่างเดียว บางคนอาจจนเงินแต่ไม่จนรัก ทุกวันนี้ผมอยู่ได้เพราะกินน้อยใช้น้อย อาหารมื้อนี้จ่ายแค่ ๑๕ บาท ซื้อขนมจีนน้ำยาร้านข้างถนนมากิน...

เดือนตุลาคมนี้ใครไม่มีบัตรประจำตัวคนจนก็ขึ้นรถไฟฟรีไม่ได้แล้ว เจ้าหน้าที่รถไฟคนหนึ่งแนะนำให้ผมรีบไปลงทะเบียนคนจน (ตัวเขาเองก็ยังทำเลย) ผมบอกตัวเองว่าหากไม่ประกาศตนเป็นคนจนแล้ว ถ้าจะต้องขึ้นรถไฟเสียตังค์ ไปโรงพยาบาลจ่ายค่ารักษาพยาบาล ผมก็ยอม!

ถ้าตัวคนเดียวผมจะขอยื่นใบลาออกจากประเทศไทย แต่เมื่อทำไม่ได้ ก็ต้องทำตัวให้อยู่ได้อย่างมีความสุข หากท่องเที่ยวผมก็เลือกนั่งรถไฟชั้น ๓ ซึ่งค่าโดยสารไม่แพง

อยู่บ้านก็จะเล่นดนตรี...

มีอินเทอร์เน็ตไฟเบอร์ความเร็วสูงให้ออนไลน์...

โหลดหนังเรื่องนึงใช้เวลาแค่ ๑๐-๑๕ นาที โหลดหนังสือ นิตยสาร มาอ่านได้นับไม่ถ้วน...

โชคดีมีเพื่อนใจดีส่งไวโอลินแฮนด์เมดให้ใช้ ส่งหีบเพลงให้เล่น ส่งเลนส์ซูมอย่างดีให้สนุกสนานกับการถ่ายภาพ ส่งของดี ๆ ให้กิน ส่งเสื้อผ้าถูกใจให้สวมใส่ ส่งอุปกรณ์เดินทางให้ใช้แค้มปิ้ง ส่งหนังสือให้อ่าน ส่งไปรษณียบัตรภาพสวยเป็นกำลังใจมาให้จากต่างประเทศ ฯลฯ เพื่อน ๆ จัดหาให้หมด...ทุกอย่างที่ผมอยากได้ ขอขอบพระคุณทุกท่าน

วันนี้เพื่อนบ้านก็ให้ผักมาผัดอีก...