ณ หนา ลำปาง

ผมเป็นคนตกยุคที่ได้แต่ขาบอยู่ (กบดาน)!!  งานประชาสัมพันธ์อย่างที่เคยไปจัดรายการ "คุยก่อนนอนกับลุงน้ำชา" ที่ Smooth Radio ก็เลิกทำมานานแล้ว ผมไม่ได้ออกไปเห็นแสงสีในเมือง ขนาดห้างเปิดใหม่อย่างเซ็นทรัลพลาซ่าก็ยังไม่เคยขึ้นไปเดินดู 

นานปีทีหนถึงจะมีคนจ้างให้ไปเล่นหีบเพลงสักครั้ง อย่างเช่นในงาน "แอ่วขุนตาน...ม่วนแต้หนา" เมื่อวันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา

การได้ออกไปเปิดหูเปิดตาทำให้ผมได้เห็นการแสดงของคนรุ่นใหม่ ที่เรียกตัวเองว่า ณ หนา ลำปาง ในละครเพลงเรื่อง "สายรุ้งที่ปลายอุโมงค์"  ผมรู้สึกประทับใจกับการแสดงของคนหนุ่มสาวเหล่านั้นมาก ๆ

การแสดงยาวประมาณ ๑๐ นาที แต่มีค่ายิ่งในความคิดของผม เสียดายที่มีผู้ชมไม่มาก และดูเหมือนว่าส่วนใหญ่จะมองเห็น "สายรุ้งที่ปลายอุโมงค์" เป็นแค่เพียงการแสดงละครธรรมดาเรื่องหนึ่งเท่านั้น....

แม้แต่เพื่อนนักดนตรีซึ่งอยู่บนเวที นอกจากจะไม่ให้ความสนใจแล้วยังเป่าขลุ่ยส่งเสียงรบกวนในขณะที่ละครเพลงกำลังดำเนินด้วยความตั้งใจและทุ่มเทของนักแสดง...

ผมไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ได้เห็นในความงดงามทั้งการลีลาการเคลื่อนไหวและบทเพลงประกอบ แม้จะไม่สมบูรณ์ ๑๐๐ เปอร์เซนต์ แต่สิ่งที่เขาเหล่านั้นนำมาถ่ายทอดใน "สายรุ้งที่ปลายอุโมงค์" ก็ยิ่งใหญ่แล้ว...ในความคิดของชายแก่คนหนึ่งอย่างผม!

ณ หนา จะเป็นใครไม่สำคัญ ผมขอแสดงความชื่นชมในผลงานของพวกคุณครับ...