ขี่แมงกะไซค์ไปตลาด...ผมร้องเพลงดังลั่นไปตลอดทาง บางคนเห็นแล้วอาจคิดว่าลุงนั่นคงสติสตังไม่ค่อยดีนัก (ไม่เต็มบาท) แต่ผมไม่สนใจ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ขี่รถไป...ร้องเพลงไป ด้วยพลังเสียงตามหลักวิชา Voice ที่เรียนกันในวิทยาลัยดนตรี ร้องโดยไม่ใช้ไมโครโฟน แบบคนแจวเรือกอนโดล่าในเวนิชนั่นแหละ...
 |
| ภาพจาก klook.com - thanks! |
 |
| ภาพจาก lifetravelinthailand - thanks! |
เพลงที่ร้องไม่ใช่เพลงอิตาเลียนอย่างพวก Con te partirò แต่ผมร้อง..."I go to the hills with my heart is lonely... I know I'll be here for a
thousand years...." ด้วยทำนองเพลง The Sound of Music แต่จำเนื้อเพลง (lyrics) ที่ถูกต้อง (I go to the hills when my heart is lonely...I know I will hear what I've heard before.) ไม่ได้ แค่ร้องไปเรื่อยด้วยเนื้อเพลงแต่งเอง (ฮา) บอกว่าจะอยู่ห้างฉัตรไปอีกเป็นพัน ๆ ปี คนที่ได้ยินอาจคิดว่าผมบ้า! จริง ๆ แล้ว ผมก็ยังโออยู่นะ เพียงแค่อยากหาความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ปลดปล่อยอารมณ์ด้วยการร้องเพลงเสียงดังโดยไม่อายใคร!
ไปถึงตลาดผมต้องหยุดร้อง ไม่งั้นคงเป็นเรื่อง แต่ก็ยังไม่วายพูดตลก ได้ยินเสียงเรียกให้ซื้อ "บวบ" ผมส่ายหน้าแล้วถามว่า "บวบบ่ไค่ได้...ม่ะนอย บ่มีกา?" แม่ค้ายิ้มแล้วชี้ให้ดูบวบที่วางเป็นมัด ๆ มี ๒ ขนาด ตอบเสียงดัง "มีค่า...มัดใหญ่ยี่สิบบาท" ผมขมวดคิ้วถามว่า "ซาวบาทได้ก่อ?"
คนขายผักฉีกยิ้มกว้างยิ่งขึ้น!
No comments:
Post a Comment