ไขลานแล้ว...

ในขณะที่ผู้คนในกรุงเทพมหานครและอีกหลายจังหวัดในภาคกลางยังคงต้องทุกข์ระทมกับภัยน้ำท่วม ภาคเหนือก็เริ่มหนาวเย็นลง เช้าวันแรกของเดือนพฤศจิกายน...วันนี้ผมได้เห็นภาพหมอกลงบาง ๆ ดูเหมือนว่าเทวดาเริ่มจะเปิดเครื่องลองไฟเพื่อเตรียมงานเทศกาลเหมันต์หรรษากันแล้ว

 

ต้องขออภัยเพื่อน ๆ ที่ไม่ได้อัพเดทบล็อก "ช่างเหอะ" ตัวนี้ซะยาวนาน ได้ข่าวอุทกภัยแล้วไม่สบายใจ ยิ่งได้เห็นภาพการแย่งชิงถุงยังชีพที่โยนให้ทางเฮลิคอปเตอร์ ความขัดแย้งในเรื่องคันกั้นน้ำ ของบริจาคที่ถูกกั๊กไว้แทนที่จะรีบนำไปช่วยผู้ตกทุกข์ได้ยาก การบริหารน้ำที่ผิดพลาด ฯลฯ ผมก็ยิ่งรู้สึกหดหู่  

ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเขียน "ฟังลุงน้ำชาคุย" เพราะตรงนั้นมีเรื่องให้เล่าเยอะ (ส่วนใหญ่ไร้สาระ ฮา) แต่สำหรับบล็อกนี้ อยากจะให้เป็นเรื่องของงานช่าง การแก้ไขปัญหา รวมถึงเรื่องการเรียนการสอนซึ่งจำเป็นต้องมีรูปภาพและเอกสารประกอบค่อนข้างชัดเจน ก็เลยยากหน่อยครับ บางครั้งสมองตื้อจนเบลอ เขียนไม่ออกจริง ๆ  มาถึงวันนี้...เริ่มต้นเดือนใหม่แล้ว ผมจึงอยากจะปรับตัว พยายามจะหาเรื่องเขียนให้บ่อยยิ่งขึ้น ที่ผ่านมาลานมันอ่อนไป  วันนี้ผมไขลานตัวเองแล้ว!

เจ้าวังน้ำวน ตู้เย็นตัวเก่งของผม

เพื่อน ๆ คงจะรู้จักเครื่องใช้ไฟฟ้ายี่ห้อ Whirlpool บางท่านพอเห็นชื่อนี้แล้วอาจร้องยี้ เพราะ Brand Name นี้ไม่ค่อยติดตลาด แต่ก่อนผมก็เคยคิดเช่นนั้น แต่หลังจากที่ได้เป็นเจ้าของตู้เย็นยี่ห้อ Whrilpool ตัวที่เห็นในภาพมานานเกือบ ๒๐ ปี...วันนี้ผมขอยกนิ้วให้เจ้า Whirlpool ครับ 

สภาพเก่ามั่ก ๆ ผมนำ sticker ที่เด็กนักเรียนโรงเรียนเพ็ญจิตตพงษ์ให้มาติดไว้

ผมซื้อตู้เย็น Whirlpool ที่เห็นในภาพเมื่อ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว สมัยนั้นอยู่คอนโดที่เชียงใหม่ (ชื่อว่า "คอนโดพีพี" อยู่ใกล้ ๆ กับโรงแรมปอยหลวงหรือสี่แยกหนองประทีป) ตู้เย็นลูกนี้ซื้อที่ห้างนิยมพาณิช เป็นตู้เย็นมือสอง...ไม่ใช่ตู้เย็นใหม่! ราคาจำไม่ได้แล้ว ทางร้านเค้านำไปส่งให้ถึงห้องเลย...

แล้วผมก็ใช้มันมาตลอด ขายคอนโดไปก็ขนมาลำปาง เสียบไฟใช้มาเรื่อย ๆ โดยไม่มีปัญหา ไม่ต้องเติมน้ำยา เรียกว่าใช้จนพังไปกับมือก็ว่าได้ ที่ว่าพังในที่นี้คือขาตั้งหลุด ตัวที่เป็นฐานยึดฝาตู้เย็นแตกออกไป เมื่อไม่มีตัวรับน้ำหนัก...ฝาตู้เย็นก็หลุดลง ใช้งานไม่ได้ ตอนนั้นพี่ชายผมเป็นคนใช้ พอมันเสีย แกก็ทิ้ง ปล่อยให้เป็นแค่ซากตู้เย็นอยู่ข้างหลังบ้าน! 

เสียดายของ...ผมนำเจ้าวังน้ำวนกลับมาซ่อมตามประสาช่างเหอะ (อีกแย้ว) โดยทำตัวรับน้ำหนักขึ้นมาใหม่ เสร็จแล้วก็ใส่ฝากลับเข้าไป เดินเครื่อง มันกลับมาทำงานได้ตามปกติ สามารถทำน้ำแข็งก้อนไว้ชงกาแฟเย็นดื่มได้ต่อไป.... 

ใช้ต่อไปได้ระยะหนึ่ง...เจ้าตัวที่ทำไว้รับน้ำหนักฝาก็หมดสภาพ ปิดฝาตู้เย็นไม่ได้อีกแล้ว (ก็ไหนบอกว่า "เอาอยู่ ๆ" ไม่ใช่เหรอ)  ผมต้องงัด "วิชาช่างเหอะ" ฉบับสุดยอดออกมาใช้  หุหุ อยากหลุดดีนัก ทำบานพับใส่ให้เหมือนกับประตูซะเลย!

ทีแรกก็ใส่บานพับตัวล่างแค่ตัวเดียว ผมใช้งานต่อมาอีก ๒ ปีเห็นจะได้ ว้า! สัปดาห์ที่แล้ว...ฝาตู้เย็นก็หลุดอีก (ดีนะที่ไข่ไม่แตก) ตรวจสอบแล้วพบว่าสกรูที่ยึดบานพับกับตัวและฝาตู้เย็นหลวม ผมหาสกรูตัวใหญ่กว่าเดิมไปใส่แทน แล้วเพิ่มความแข็งแรงด้วยการใส่บานพับเข้าไปอีกตัว ดังที่เห็นในภาพ...

บานพับตัวใหม่ (ถ่ายจากด้านใน)

ผมคิดว่าเจ้าวังน้ำวนคงจะทำงานต่อไปได้เรื่อย ๆ อายุครบ ๒ ทศวรรษเมื่อไหร่ คงจะได้ปลดระวางเสียที

วันนี้ได้เขียนเกี่ยวกับช่างเหอะ ตรงตามนโยบายของรัฐบาล เอ๊ย...ของบล็อกเลย!