เมื่อมาหาลุงน้ำชาแล้วก็อย่าให้เสียเที่ยว ผมบอกให้เมเปิลนำไวโอลินมาตรวจสอบและตั้งสาย พอเห็นไวโอลิน…ผมก็บอกได้ว่าเมเปิลไม่ค่อยได้ซ้อม ซึ่งก็เป็นความจริง พอขอให้นักเรียนบรรเลง…ปรากฏว่าเมเปิลลืมเพลงที่เคยเล่นได้ไปเกือบหมด ตำแหน่งของนิ้วก็ไม่ตรงเหมือนเดิม การใช้คันชักก็แย่ลง
อย่างไรก็ตาม…ผมก็มิได้ท้อแท้ ได้ทบทวนเสกลและเพลงในตำราซูซูกิให้ แล้วขอให้เมเปิลรับปากว่าจะซ้อมไวโอลินอย่างสม่ำเสมอ (อย่างน้อยวันละ ๑๐-๑๕ นาทีก็ยังดี) เมเปิลเป็นหนึ่งในนักเรียนที่ผมเคยชื่นชมในความอดทน เด็กตัวน้อยอยู่ชั้นอนุบาล ๓ สามารถยืนเล่นไวโอลินได้เกือบ ๒ ชั่วโมง ในช่วง ๖-๗ เดือนแรก
การยืนเรียนและเล่นไวโอลินนั้นดีกว่าการนั่งอย่างแน่นอน ผมเชื่อเช่นนั้นจริง ๆ ดูใน Suzuki Class ก็เห็นนักเรียนยืน ในภาพยนต์การสอนของ Menuhin ก็ไม่เห็นมีใครนั่งเรียน…
String class ที่บ้านลุงน้ำชา แรก ๆ เด็กก็ยืนเรียน (มีมะเหมี่ยวเพียงคนเดียวที่ได้นั่ง เพราะเป็นรุ่นพี่ซึ่งเล่นเพลงไปไกลแล้ว) ต่อมาผู้ปกครองก็เริ่มซื้อเก้าอี้นำติดตัวมาให้ลูกได้นั่งเล่น เริ่มจากน้องเบลล์ ตามกันไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ไม่มีใครยืนเรียนอีกต่อไป…
วันนี้ผมเห็นเมเปิลยืนเล่นไวโอลินก็บอกได้เลยว่า นักเรียนไม่ได้ยืนเล่นมานาน ท่าทางซึ่งดูดีตอนเริ่มยืนเรียนใหม่ ๆ หายไปหมด ถ้าจะกลับมาเรียนกันใหม่ในเดือนกุมภาพันธ์ คงจะต้องถอยหลังกลับไปเริ่มต้นกันใหม่!
พอนักเรียนจากไป ผมก็กลับขึ้นบ้าน คลิกเปิดดูภาพยนต์เรื่อง Music of the Heart อีกครั้ง
อยากเห็นเด็ก ๆ ยืนเรียนมากกว่านั่งเรียนครับ…
No comments:
Post a Comment