อาคารสามชั้นของโรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่ ชั้นล่างมีห้องเรียนชั้น มศ.3 C ผมเป็นคนหนึ่งที่ได้เรียนอยู่ที่นั่น เมื่อปี ๒๕๐๘-๒๕๐๙
ในบรรดาเพื่อนร่วมห้อง ก็มี สมบัติ ตาปัญญา, นรินทร์ พงษ์โสภา, อนันต์ ชัยบุญเรือง, อนันต์ พุทธิศรี, อนันต์ จันตา, สว่าง จินดาหลวง, ทักษิณ ชินวัตร, ทรงวุฒิ ชินวัตร, สุรชัย จิว., ทรงชัย สร้อยจาตุรนต์
,
สุทัศน์ แซ่อั้ง และอีกหลาย ๆ คนซึ่งยังนึกไม่ออก....
แต่มีคนหนึ่งซึ่งผมจำได้ ไม่เคยลืม เขาคือ "จักรกฤษณ์ ศรีวิชัย (หนุ่ย)" อยู่ที่ "ร้านใบเมี่ยง" ใกล้ ๆ ตลาดต้นลำไย นอกจากจะเรียนเก่งแล้ว...หนุ่ยยังเล่นกีต้าร์เก่ง เคยไปเล่นกีต้าร์กับผมที่บ้านหลายครั้ง ในช่วงที่เราเรียนอยู่ชั้น มศ. 3 ด้วยกัน
ผ่านมาเกือบครบ ๕ ทศวรรษ เมื่อไม่กี่วันมานี้ โดยที่ไม่คาดคิด ผมมีโอกาสได้พูดโทรศัพท์กับจักรกฤษณ์
(โดยผ่านเพื่อนอดีตนักร้องและมือเบสวงดนตรีธนาคารออมสินชื่อ "อาจ") หนุ่ยอู้กำเมืองสำเนียงเจียงใหม่ชัดเจน
บอกผมว่าไปอยู่เมกาตั้งแต่อายุ ๑๕ ตอนนี้กลับมาเยี่ยมคุณแม่ซึ่งอายุได้ ๙๐ ปีแล้ว
นายแพทย์จักรกฤษณ์ ผู้ตั้งใจจะกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่เชียงใหม่ ได้ให้ความหวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกันในวันข้างหน้า คนขาบอยู่อย่างผมได้แต่เออออ ในขณะที่คิดในใจว่าคงเป็นไปได้ยาก
เพราะถึงวันนั้นผมคงไม่มีอะไรเหลือแล้ว!
