ฝึกเล่นไวโอลินแบบง่าย ๆ สไตล์ลุงน้ำชา ๘

เพื่อน ๆ ที่รักครับ... ผมรู้สึกแย่จังเลยที่การเขียนเรื่องการฝึกเล่นไวโอลินแบบง่าย ๆ สไตล์ลุงน้ำชาของผม มันไม่ก้าวหน้าเอาซะเลย!

  
เข้าใจว่าคงเป็นเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองด้วยประการหนึ่ง ผมเกรงว่าเขียนไปแล้วอาจไม่ถูกต้อง ก็เลยหันไปเขียนเรื่องการท่องเที่ยวและงานช่าง(เหอะ) เสียเป็นส่วนใหญ่...

เย็นวานนี้ผมมีโอกาสได้ขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้าดูพระอาทิตย์ตกดิน ทำให้คิดถึงชีวิตที่เหลือเวลาอีกไม่มากนัก!

ได้ทบทวนถึงสิ่งที่ไม่ก้าวหน้า อาจเป็นเพราะตัวเองคิดมากไป จึงไม่กล้าเขียนไม่กล้าแสดงออก เมื่อได้เห็นคลิปที่ครูสอนไวโอลินบางคนโพสต์ไว้ในยูทูปซึ่งบางครั้งก็ไม่ถูกต้องนัก ผมคิดได้ว่าน่าจะไม่เสียหายอะไร หากจะเขียนเรื่อง "ฝึกเล่นไวโอลินแบบง่าย ๆ สไตล์ลุงน้ำชา" ต่อ!  อิอิ วันนี้ก็เลยอยากเขียนต่อ!

หลังจากสอนเด็กน้อยให้ฝึกเล่นไวโอลินมา ๔-๕ ปี ผมเห็นได้ว่ามีนักเรียนน้อยคนที่ประสบความสำเร็จ หลายคนต้องทิ้งไวโอลินยกธงขาวไม่สู้ต่อ จึงอยากจะบอกไว้ก่อนว่าการเรียนเครื่องสายจักต้องมีใจรักจริง ๆ  มากด้วยมานะและอดทน เพราะมันไม่ง่ายเหมือนการเล่นอูคูเลเล่ ซึ่งกดนิ้วเดียวก็เล่นคอร์ดได้แล้ว

และขอย้ำในที่นี้อีกครั้งว่า เรียนไวโอลินหรือวิโอล่าสมควรยืนมากกว่านั่ง ครูก็ต้องยืนสอน! (ยกเว้นเวลาเล่นเปียโน)

ภาพจากภาพยนต์เรื่อง Music of The Heart

ไวโอลินมิใช่เป็นแค่เพียงเครื่องดนตรีที่นำมาหนีบไว้ใต้คาง แต่จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายซึ่งเคลื่อนไหวด้วยสัมผัสจากปลายนิ้วและคันชักที่อ่อนไหว การลากคันชักไปบนสายทำให้เกิดเสียงก็จริง แต่จะทำอย่างไรให้เป็นเสียงนั้นถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกออกมาด้วย

อีกอย่างหนึ่งคือ นักเล่นเครื่องสายน่าจะร้องเพลงได้(ดี)ด้วย ร้องออกจากปากไม่ได้ก็ให้ร้องในใจ ผู้ที่ร้องเพลงเพี้ยนหรือหาคีย์ไม่เจอ ถ้ามาเล่นไวโอลินก็จะเพี้ยนและยากที่จะประสบความสำเร็จ  คนไม่กล้าร้องเพลงจะเป็นคนที่สีไวโอลินด้วยความไม่มั่นใจด้วยเช่นกัน

นอกจากนั้นแล้ว ผมยังมีความเห็นว่าคนเล่นเครื่องสายควรคิดและฝึกในระบบ Moveable Do มากกว่าระบบ Fixed Do  (เอาละซิ ชักยุ่งแล้ว!) 

หนูน้อยทั้งหลาย เมื่อได้หัดสีรถไฟกันแล้ว ควบคู่กันไป...เจ้าจะต้องหัดร้องเพลงด้วยนะ เริ่มง่าย ๆ ก่อนด้วยการร้อง โด เร มี ฟา โซ ลา ที โด้ โดยใช้โน้ตตัวกลมก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนไปเป็นโน้ตตัวดำ  จะให้โดอยู่เสียงไหนก็ได้ ย้ายคีย์ไปเรื่อย ๆ อย่าให้เพี้ยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือระหว่างเสียง มี-ฟา และ ที-โด้

นักเรียนเครื่องสายควรกล้าที่จะร้องออกเสียงดัง ๆ  ถ้าร้องเพลงตรงเสียง...เวลาเล่นเครื่องสายก็จะไม่เพี้ยน! หรือเพี้ยนน้อย!!

กล้ามั้ย กล้ามั้ย!