จากนั้นเพื่อนร่วมชั้นต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปตามทางของแต่ละคน บางคนไปอเมริกาแล้วตั้งรกรากอยู่ที่นั่นเลยก็มี จงฤทธิ์ซึ่งอยู่ไกลถึง NSW ประเทศออสเตรเลียนั่งเรียนอยู่ข้างหน้าผมในห้อง C แล้วก็ยังมี "ทวี โพธิมา" ซึ่งในสายตาของผมเป็นนักเรียน ม.ว.หน้าตาดี ตัวเล็ก รักสงบ สวมเสื้อขาวกางเกงน้ำเงินดูเรียบร้อยสะอาดตานั่งอยู่ห่างออกไปทางด้านซ้าย ผมยังพอจำภาพลาง ๆ ในห้อง C ได้ แม้จะผ่านมานานถึง ๕๔ ปี...
ไม่ได้เจอกันนานมากกกก...แต่แล้วอยู่ ๆ เมื่อวันเสาร์ที่ ๒๑ กันยายนที่ผ่านมา ทวีก็ขับรถมาหาผมที่บ้านห้างฉัตร!
ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้เมื่อชายแก่ ๒ คนโผเข้าสวมกอดกันอย่างลึกซึ้ง (deeply gave each other a big hug) เรากลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากผ่านไป ๕ ทศวรรษ!
ฟื้นความหลัง...เพื่อนสองคนคุยกันออกรสออกชาติ มากมายหลายอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับเพื่อนมงฟอร์ต 08 นอกจากนั้นการสอบถามถึงสาระทุกข์สุขดิบยังทำให้รู้ว่าชีวิตและภาระของเราทุกวันนี้ไม่ต่างกันเลย (คงเป็นเพราะทั้งสองคนเกิดวันเดียวกันด้วย)...
มิอาจรู้ได้ว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกันเช่นนี้อีกซักกี่ปี เพราะทุกชีวีล้วนอนิจจัง แต่ก็อยากให้มิตรภาพอันบริสุทธิ์สดใสของเราไม่มีอะไรที่จะมาทำลายได้อีกนานเท่านาน เที่ยงกว่า ๆ เพื่อนทวีกำลังจะเดินทางกลับเชียงใหม่...
ไปแล้วครับ...
ผมยืนมองอยู่ริมถนน...จนเพื่อนรักผ่านไป
*A good friend hard to find, hard to lose and impossible to forget (เพื่อนที่ดีนั้นยากที่จะค้นหา ยากที่จะสูญเสีย และเป็นไปไม่ได้ที่จะลืมเลือน)
-------------------------------------------------------------
ที่มา * krumamkids.com (ขอขอบคุณ)
No comments:
Post a Comment