Friday, August 01, 2014

นกน้อยตายแล้ว!

แถว ๆ บ้านผมมีนกมากมาย ตอนเช้า ๆ มันจะส่งเสียงร้องดังจิ๊บ ๆ ไปทั่ว ที่หน้าต่างหรือช่องลมห้องน้ำ บางครั้งจะมีนกมาจับให้เห็น มันพยายามคาบใบไม้ใบหญ้าขึ้นมาทำรัง...

ตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่ห้างฉัตร ผมก็เห็นภาพนกเหล่านั้นจนชินตาและคุ้นหู รู้สึกเฉย ๆ คิดว่าต่างคนต่างอยู่ ทุกชีวิตก็ดำเนินไปตามวิถี  มีนกทำรังอยู่บนสายไฟหน้าบ้าน ผมก็ไม่อยากไปรบกวน...


เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว เกิดมีลูกนกตัวหนึ่งตกจากรัง ผมเห็นมันนอนตัวสั่นรอความตายอยู่บนพื้น จึงเก็บมารักษา เฝ้าป้อนอาหารและเลี้ยงดูประดุจลูกน้อย...


ตลอด ๕ วันที่ผมผูกพันอยู่กับสัตว์ปีกตัวเล็ก ๆ ตัวนึง ไปเชียงใหม่ก็เอาไปด้วย ป้อนอาหารแต่เช้า ค่ำมาก็จัดที่ให้นอน ตอนกลางวันบางครั้งผมก็ให้มันนอนอยู่บนฝ่ามือ คิดว่านกคงมีความรู้สึกคล้ายซุกอยู่กับอกแม่!


ผมเฝ้าดูอาการ และสังเกตความเปลี่ยนแปลงมาโดยตลอด พอเห็นว่านกแข็งแรงขึ้น ก็ดีใจ คิดว่ามันอาจบินได้ในไม่ช้า แม้ขาจะหักจนยืนไม่ได้ก็ตาม ผมคิดไปไกลว่า...หากนกไปไหนไม่ได้ ก็จะเลี้ยงมันไปเรื่อย ๆ  แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น พอมาถึงลำปาง อาการของนกเริ่มทรุดลง มันนอนนิ่ง ไม่ยอมลืมตา ไม่อ้าปาก ไม่ส่งเสียงร้อง...


คืนวันพุธ... ผมให้มันนอนอยู่หน้าคอมพ์ฯ   ตอนเช้ามืด ลุกขึ้นดู เห็นมันนอนตัวเย็นเฉียบ...


มีนกที่น่าสงสารอยู่ด้วยตลอดทั้งวัน ผมคอยป้อนผลไม้และนมแลคตาซอย พร้อมบดยาให้กิน แต่มันไม่ค่อยยอมอ้าปากเสียแล้ว เสียงร้องก็ไม่ได้ยิน ผมรู้สึกว่ามันอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน คืนวันพฤหัสผมย้ายมันไปนอนอยู่บนหัวนอน หลายครั้งที่ได้ใช้นิ้วแตะหัวของมันเพื่อดูว่ายังขยับเขยื้อนอยู่หรือเปล่า?

เช้าวันศุกร์ ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อนำนกไปให้น้ำ มันขยับปากจิบน้ำแล้วนิ่งเงียบ ผมเห็นมันอ้าปากร้อง ๒-๓ ครั้งแต่ไม่มีเสียงออกมา  เช็ดตัวให้ เปลี่ยนกระดาษทิซซูปูที่นอน แล้วนำมันกลับลงนอน เจ้านกน้อยนอนหลับตานิ่ง หายใจอ่อนลง...

๑๐ โมงกว่า ผมนำมันนอนบนอุ้งมือ พาขึ้นไปบนดาดฟ้า อยากให้มันได้เห็นท้องฟ้าสดใส และได้รับไออุ่นจากแสงแดดเป็นครั้งแรกในชีวิตของมัน นกน้อยลืมตาขึ้นมอง ผมวางมันลงบนโต๊ะหน้า workshop ปล่อยให้ลำตัวได้รับแสงแดด ส่วนหัวให้อยู่ในร่ม มันไม่มีแรงทรงตัวอีกแล้ว จับให้นอนท่าไหนก็อยู่อย่างนั้น  เพียงไม่กี่อึดใจ...มันก็หยุดหายใจ!!

ผมนำร่างของมันขึ้นมาไว้บนอุ้งมืออย่างที่มันเคยชอบ...



น้ำตาผมไหลออกมาอย่างมิอาจห้ามได้!




นอนหลับให้สบายเถอะ...


๑๑ โมง ผมจัดการเผาร่างของนกตัวเล็ก ๆ ซึ่งเข้ามามีชีวิตอยู่ด้วยนาน ๗ วัน...


ลาก่อน... เจ้านกน้อย!

4 comments:

Unknown said...

เสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้มันได้หายเจ็บปวดแล้ว คุณลุงก็ช่วยเหลือดูแลมันมาอย่างเต็มที่ นับว่าเป็นโชคดีของมันครับ

Wichai said...

ขอบคุณมากครับ...

Anonymous said...

อาหารที่จะให้ ลูกนกบางชนิดต้องการโปรตีนมากกว่าคาร์โบไฮเดรตครับ ลูกนกที่ตกรังถ้าไม่มีหมา แมว มด ปล่อยไว้อย่างนั้นแม่มันก็จะคอยมาให้อาหาร 1-2อาทิตย์ ขนขึ้นก็บินได้

Wichai said...

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ คราวหน้าถ้ามีอย่างนี้อีกจะได้ให้อาหารถูก