วันนี้ขี่จักรยานไปซื้อประตูพร้อมวงกบมาจากร้านขายไม้เก่าข้างบ้าน...ร้านที่เคยไปซื้อไม้ระแนงมาแล้วครั้งนึง
การที่ผมตัดสินใจไปซื้อบานประตูและวงกบมา ก็เพราะทนไม่ไหวกับพวกหนูที่ขึ้นมากัดทำลายข้าวของ (เสียดายยิ่งคือบรรดาหนังสือตำรา) มันกัดซะป่นเลย เจาะทำลายอย่างไม่เลือก ไม่ว่าจะเป็นตู้ลำโพง กล่องไวโอลิน รูปถ่าย ฯลฯ ผมต้องกั้นห้องทึบเพื่อกันมิให้มันเข้ามาบนชั้นสอง
คว้าได้เงินหนึ่งพันบาทที่พี่ชายวางไว้ให้เป็นค่าอาหาร ผมรีบขี่จักรยานตรงไปที่ร้านไม้เก่าทันที เลือกหาได้ประตูซึ่งมิได้ดูดีที่รื้อมาจากบ้านเก่า ถามราคาเค้าบอกว่า "พันสอง" หุหุ อะไรมันจะขนาดนั้น เห็นผมเป็นหมูให้ต้มหรือไร? พอคนขายคิดได้ว่าผมเป็นลูกค้าเก่าและคงจะมีประสบการณ์ซื้อไม้มือสองมาบ้าง เค้าก็เลยรีบลดให้ทันทีเหลือ 700 บาท ท้ายที่สุดผมก็ต่อราคาลดลงมาเป็น 600 บาท ซึ่งจริง ๆ แล้วมันก็ยังคงแพงอยู่ แต่ผมตัดสินใจซื้อด้วยเหตุผลที่ว่า วงกบเป็นไม้สักและบานประตูเป็นไม้เนื้อแข็ง แม้ไม่สวยแต่ดูย้อนยุค ดีกว่าถ่อสังขารไปหาซื้อของใหม่ ซึ่งบานไม้อัดทุกวันนี้ก็ราคาหลายตังค์ (แต่ก่อนเคยซื้อ 4-5 ร้อยบาท) แล้วยังต้องหาวงกบอีก ได้มาแล้วใช่ว่าใส่ได้เลย ต้องตัดแต่ง ใส่บานพับ มือจับ สายยู กลอน ใช้เวลาอีกไม่น้อยในการติดตั้ง ประตูเก่าพร้อมวงกบนี้อาจแพงไปหน่อย แต่เค้าเอามาส่งให้ถึงบ้าน แบกขึ้นบันไดมาวางไว้ที่จุดติดตั้งเลย ผมแค่ดัดตะปูที่งออยู่ข้างวงกบให้ตรง หาตำแหน่งที่จะยึดเข้ากับกำแพง เจาะรูแล้วตีวงกบเข้าไปให้ได้ระดับและระยะที่ต้องการ โดยไม่ต้องถอดบานประตูออก...
อดยิ้มไม่ได้เมื่อมองเห็นตัวหนังสือที่เจ้าของเก่าเค้าเขียนไว้หลังบานประตูว่า "คิดถึงเสมอ" ผมตั้งใจว่าจะไม่ลบออก เอาทิ้งไว้เพื่อบอกผู้ที่มาพัก hostel จะได้เห็นตอนเดินลงไป
No comments:
Post a Comment