เมื่อผมตกบันได!

เกือบต้องได้ใช้ไม้เท้าอีกแล้ว!

 

 

ห้าโมงเย็นวันวานลงไปทาสีหน้ากันสาด ตั้งใจไว้ว่าจะทาสีทับเสียใหม่... ผมซื้อสีนำมันขนาด 1 ลิตรไว้กระป๋องนึงนานมาแล้ว วานนี้เพิ่งตัดสินใจทำ และแล้วก็เกิดเหตุเกือบทำให้ต้องใช้ไม้เท้าอีก ผมตกบันไดหลังจากขึ้นทาสีรอบแรกเกือบแล้วเสร็จ...

 

แต่ก่อนเป็นสีแดง (มิได้มีนัยยะสื่อความหมายใด ๆ ทางการเมืองนะครับ) แต่ก่อนเคยตั้งใจว่าจะทาสีแดงแล้วเขียนตัวหนังสือ HBH (Hangchat Backpacker Hostel) ด้วยสีทองให้เหมือนกับสีสันในโบสถ์หรือวิหารวัด สีแดงซึ่งทาไว้รอบแรกมันซีดไปแล้ว พอดีมีสีตราปลาทองสีส้มอยู่ จึงไม่ลังเลที่นำมาใช้ทาทับ...

 

ผมไม่มีบันไดสูง ๆ พอที่จะขึ้นไปยืนทาสีได้อย่างสะดวกและมั่นคง ด้วยความเป็นคนประเภทสุกเอาเผากิน ไม่ใส่ใจในการทำงานอย่างปลอดภัยขั้นสูงสุด ผมใช้บันไดอลูมิเนียมเก่าที่หมอสุทัศน์ซื้อให้เมื่อหลายปีที่แล้วซึ่งค่อนข้างหมดสภาพใช้งานแล้ว หุหุ ผมก็ดันเอามาใช้ 

 

 

 

ขึ้นไปยืนอยู่บนสุดแล้วทาสี...มือซ้ายถือกระป๋องสี มือขวาจับแปรงทาสี!

ทารอบแรกหมดสีไปประมาณ 65-70 เปอร์เซนต์ เหลืออีกเพียงส่วนเดียวก็จะเรียบร้อย บันไดล้มครับ ตัวผมซึ่งยืนอยู่บนสุด ลอยดิ่งลงสู่พื้นด้วยความสูงไม่น้อยกว่า 2 เมตร บรรยายไม่ได้ว่าลงไปนอนอยู่กับพื้นอีท่าไหน? รู้แต่ความเจ็บปวดที่ขาซ้ายที่ส้นเท้ากระแทกพื้นอย่างแรง ขาขวาก็เจ็บ ข้อศอกขวาบวม มีแผลยาวขนาด 1 นิ้วเลือดไหลซิบ น่าแปลกใจที่กระป๋องสียังอยู่ในมือ สีส่วนหนึ่งกระฉอกลงพื้นหญ้า...

ขาด้านซ้ายของกางเกงสะดอที่ใส่เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด สีซึมเข้าไปถึงผิวหนังหน้าขาจนรู้สึกเหนียวหนึบ! (ไม่คิดถ่ายรูปสภาพความเสียหายไว้ เพราะตอนนั้นสติสตังยังเลอะเลือน) พอดีไม่มีใครผ่านมาเห็น ถ้ามีก็คงต้องตกใจไปกับภาพที่ผมร่วงลงสู่พื้น! ช่างเหอะนั่งในสภาพเฉียดความตายพักใหญ่ รอจนสามารถลุกได้แล้วสั่งตัวเองให้ทำต่อจนเสร็จ ผมฝืนตั้งบันได นำสีที่เหลือในกระป๋องขึ้นไปทาต่อ จนแล้วเสร็จดังในภาพที่เห็น (ถ่ายเช้าวันรุ่งขึ้น)

เช้านี้ผมสังเกตได้ว่าตัวเองเป็นคนโชคดีที่แผลหายเร็วมาก ๆ เมื่อวานแผลที่ข้อศอกยังมีเลือดไหลอยู่เลย ผ่านมา 17 ชั่วโมงแผลปิดสนิท...

แต่ข้อศอกยังบวมอยู่!