พม่าที่รัก!

เพื่อน ๆ ที่รักครับ...ผมคิดถึงพม่าจังเลย!

เป็นประเทศเดียวที่ผมอยากไปเที่ยวมากที่สุด แม้ว่าบ้านเมืองของเขาจะอยู่ในสภาพที่เผด็จการทหารครอบครอง ยังไม่สามารถเรียกกลับมาซึ่งความสงบสุข ประชาธิปไตย และความยุติธรรม ถ้าถามผมแล้ว...ประเทศนี้ก็ยังตงครองใจ อยู่ในอันดับหนึ่งที่อยากกลับไปเยือนอีกครั้งแล้วครั้งเล่า!

นับว่าเป็นครั้งแรกที่ได้นั่งเครื่องบินไปเมืองนอก ผมบินออกจากดอนเมืองถึงย่างกุ้งด้วยความตื่นเต้น ต่อมาเมื่อประชาธิปไตยในพม่าเริ่มเบ่งบานผมก็ได้กลับไปอีก รวมแล้วทั้งหมดก็สี่ครั้งด้วยกัน ผมไม่เคยพบกับความผิดหวังหรือเสียใจ ไม่เคยโดนหลอกหรือโดนโกงแม้แต่ครั้งเดียว ถ้ามีหนังสือให้เขียนบรรยายเกี่ยวกับการเดินทางในประเทศนี้ ทุกเรื่องล้วนมีแต่ความงดงาม ความซาบซึ้งและประทับใจอันคงอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของผมไปตราบนานเท่านาน... 

ผมพยายามนึกนะ ย้อนคิดหวลหาความขมขื่นที่ได้รับจากประเทศนี้ แต่ยังคิดไม่ออกจริง ๆ

หลังจากโลกผ่านพ้นวิกฤตโควิด 19 วันนี้ผมเห็นเพื่อน ๆ หลายท่าน เดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นยุโรป ญี่ปุ่น สิงคโปร์ ฯลฯ ผมกลับคิดถึง "พม่า" 

นึกถึงวันแรกที่ลงจากเครื่องบินที่สนามบินเมืองย่างกุ้ง ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ เค้าหิ้วเหล้าจาก duty free เข้าไปคนละสองขวด เอาไปขายให้คนพม่าที่มารอซื้อ ได้กำไรเนาะ ๆ จำได้ว่าแชร์รถแท็กซี่กับหนุ่มฝรั่งไปลงที่วงเวียนเจดีย์ซู่เล ก่อนเดินหาที่พักในยามค่ำคืน...

จำได้ดีว่าตลอดการเดินทางซึ่งมีกำหนดตายตัวแค่ ๗ วัน...ก่อนบินต่อไปบังคลาเทศ เสียดายที่ตอนนั้นกล้องดิจิตอลยังไม่เกิด ผมใช้กล้องฟิล์มยี่ Rollie 35 (โดนแขกหลอกเอาไปเมื่อถึงกัลกัตตาได้แค่วันแรก) ช่วงหลังมานี้ดีหน่อย มีกล้องดิจิตอล...ผมมีรูปเด็กพม่าน่ารักไว้ได้ชื่นชมเสมอมา!

 

ผู้ที่มีจิตใจแข็งกระด้างอาจดูรูปเหล่านี้แล้ว มองไม่เห็นในสิ่งที่ฉายออกจากดวงตาของเด็กน้อย

 

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมไม่ค่อยได้เห็นในสยามเมืองยิ้ม! 

 

น่าเสียดาย...ถ้าผมจะต้องตายไปพร้อมกับภาพและความทรงจำดี ๆ เช่นนี้!