ตีห้า...วันนี้ที่ 18 กันยายน 2566 สะดุ้งตื่น...ความฝันถึงแม่ยังเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ ผมเห็นแม่ลงบันไดอย่างคล่องแคล่วลงไปทำข้าวผัดให้แขกที่มาอุดหนุนสองคน ผมเป็นลูกมือจัดหาต้นหอมผักชีให้
วันที่ 17 กันยายน 2540... 5 โมงเย็นผมไปหาแม่ที่โรงพยาบาลศูนย์ลำปาง แม่อยู่ในอาการโคม่า นอนไม่รู้สึกตัวมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ผมยืนมองใบหน้าของแม่ที่ไม่ไหวติง บอกแม่ในใจขอให้หลับให้สบาย อย่าได้เป็นห่วงผม ผมจะเป็นคนดีตามที่แม่เคยสอนสั่ง...
พี่ชายผมปั่นจักรยานจากที่ทำงานมาที่โรงพยาบาล ขึ้นมาดูแม่พักนึงแล้วบอกว่าปวดท้องขอกลับบ้านก่อน ผมไม่อยากบอกว่าวันนี้แม่จะไปแล้ว จากเราไปชั่วนิร้นดร์ ไปสวรรค์ ไปสู่วิมานที่ไม่มีความทุกข์ความเจ็บปวดใด ๆ
หนึ่งทุ่ม...หมดเวลาเยี่ยม คนอื่น ๆ จากไปหมดแล้ว เหลือเพียงผมคนเดียวยืนเฝ้าแม่อยู่ข้างเตียง ผมเห็นการขับถ่ายของแม่สิ้นสุดลงแล้ว รปภ.โรงพยาบาลเข้ามาไล่ให้ผมลงจากตึก ผมขอร้องว่าขออยู่ต่อเพราะแม่กำลังจะเสีย เขาก็จากไป...
พยาบาลเอาเทปตัวเล็กพร้อมหูฟังมาสวมให้แม่ เปิดธรรมะให้แม่ฟังเป็นครั้งสุดท้าย ในขณะที่ชีพจรของแม่ลดลง ๆ จนถึงวินาทีที่แม่จากไปอย่างสงบ พยาบาลมาจับชีพจรแม่แล้วปลดหูฟังออกไป ไม่ต้องบอก...ผมก็รู้ว่าแม่จากไปแล้ว
26 ปีแล้วนะ... อีกไม่นานผมก็จะตามไปครับ
No comments:
Post a Comment