ไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองคิดผิดหรือถูกที่รับเจ้าตัวยุ่งให้มาวุ่นวายอยู่ในชีวิตของตาแก่ซึ่งต้องการอิสระภาพมากกว่าการถูกจองจำ ???...
เจ้าตัวยุ่งในที่นี้คือ "อู่หลง" สุนัขพันธุ์ผสม (พื้นเมือง+บางแก้ว) ซึ่งภิกษุวัดห้วยหล่อให้มา เจ้าสี่ขาได้เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตในแต่ละวันของผมอย่างปฏิเสธมิได้ ทุกวันนี้สุนัขผอมตัวเล็กที่ถูกอุ้มส่งให้กับสองมือของผมง่าย ๆ ในวันแรกได้กลายเป็นเจ้าอ้วนไปซะแล้ว
ทุก ๆ เช้า...เมื่อตาแก่บ้านห้างฉัตรตื่นนอนแล้วลุกขี้นไปเปิดแง้มดูนอกประตู ภาพซึ่งคาดไม่ผิดคือ Silhouette ของอู่หลงที่นั่งเฝ้ารอกำลังมองมายังช่องทางที่ผมจะก้าวเดินออกไป
ผมไม่รู้ว่าเขานั่งรออยู่เช่นนั้นนานแค่ไหน? มันไม่เคยมีวันหยุด แม้แต่ผู้เรียกตัวเองว่ามนุษย์ก็มิอาจทำได้เช่นนั้น
บางครั้งก็ลุกขึ้นมาสะกิดเรียกร้องความสนใจ!
สงสัยจริง ๆ ว่าทำไมถึงไม่เลิกติดตามกันซะที?
หากได้เข้ามาอยู่ใกล้แล้ว ก็เหมือนกับว่าจะสบายใจ รู้สึกว่าโล่งใจ นอนหลับตานิ่งได้
ย้ายไปนั่งต่อที่ไหน เจ้าอู่หลงก็ตามมานอนอยู่ใต้เก้าอี้ไม่มีหน่าย...
ดูดิ นุดจะนอนก็ไม่ได้นอน ดันมาเป็นจระเข้ขวางคลองอยู่ได้!!
เหมือนกับว่าโลกทั้งใบจะมีก็แต่ชายสูงวัยที่ได้อยู่ใกล้...แค่นั้นหรือ?
ยุ่งจริง ๆ ไม่เคยทิ้งซึ่งการติดตาม แล้วจะไม่ให้เรียกเจ้าตัวยุ่งได้ฤา?
No comments:
Post a Comment