ปวดใจ...

เมื่อวานนี้ไปรับเจ้าโต (รถโตโยต้าคราวน์) กลับบ้าน ผมขี่จักรยานไปตามเส้นทางจากบ้านแม่ฮาวไปบ้านวอแก้วระยะทางประมาณ ๑๐ กิโลเมตร...  

แดดจัด อากาศร้อน ใบไม้เริ่มร่วงหล่น ภาพบรรยากาศหน้าร้อนเริ่มปรากฏให้เห็นแล้ว...

ผมขี่จักรยานไปได้ไม่ไกลนัก ก็เห็นแต่ไกลว่ามีสุนัข ๒ ตัวยืนอยู่กลางถนน ส่งเสียงเห่าด้วย เกรงว่าเป็น"หมาดุ"...ผมบอกตัวเองให้ระวังตัว! แต่พอไปถึง กลับกลายเป็นว่าสุนัขที่เห็นมิได้ดุอย่างที่คิด ผมหยุดรถทักทาย...

มันแกว่งหาง เข้ามาเลียมือ และร้องหงิง ๆ 

 น่ารักครับ ลักษณะดี แข้งขาและเท้าใหญ่...  

สงสัยจังว่าจะเป็นสุนัขที่มีคนนำมาปล่อยหรือเปล่า? ตรงจุด ๆ นั้นก็ไม่เห็นมีบ้านผู้คน ผมเห็นถุงพลาสติกขนาดใหญ่วางอยู่ข้างทาง ก็เลยวาดภาพไปว่ามีคนนำสุนัขใส่ถุงมาวางไว้ เปิดปากถุงแล้วขับรถจากไป คงเพิ่งก่อนหน้าที่ผมไปเจอไม่นานนัก ดูท่าเจ้าตูบทั้ง ๒ ตัวยังคงสับสน วิ่งและเห่าคล้ายกับส่งเสียงเรียกหาเจ้าของ... 

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็นับว่าผู้ที่นำมาปล่อยช่างใจร้ายยิ่งนัก

ผมถ่ายภาพไว้ แล้วขี่จักรยานมุ่งหน้าต่อไป พอเหลียวหลังกลับไปดู ก็เห็นสุนัขทั้งสองตัววิ่งตามมา ผมเร่งปั่นให้เร็วขึ้น มันก็ยังคงตามมาติด ๆ  ผมหยุดรถอีก เจ้าตูบเข้ามาเลียแข้ง ส่งเสียงร้องคล้ายจะบอกให้ช่วย...

ผมมุ่งหน้าต่อ...พอถึงสามแยกเข้าบ้านแม่ติวก็เหลือเจ้าขนปุยตามมาตัวเดียว เมื่อขึ้นเนินต้องปั่นช้าลง ผู้ติดตามวิ่งลิ้นห้อยขึ้นแซงหน้า พอลงเนิน...รถวิ่งฉิว ผมบังคับให้หนีจากมาอย่างรวดเร็ว พอใกล้ถึงวัดวอแก้ว ผมก็ไม่เห็นมันวิ่งตามมาอีก...

เพื่อน ๆ ที่รักครับ วันนี้ผมรู้สึกปวดใจมาก ๆ ที่ต้องทำเช่นนั้นกับเจ้าสุนัขที่น่าสงสารทั้ง ๒ ตัว ตอน "เจ้าหลง" ตาย...ผมได้ตั้งใจว่าจะไม่เลี้ยงสุนัขอีก แต่พอย้ายไปอยู่บ้านปงแสนทองกลับต้องเลี้ยง "เจ้าสำลี" อีกตั้งเกือบ ๑๐ ปี  เป็นคนเลี้ยงสุนัขแล้วผูกพันกับมันมาก ๆ... ผมไม่อยากเสียใจเมื่อมันจากไป จึงตั้งจิตคิดว่าจะไม่ขอเลี้ยงสุนัขอีกเป็นอันขาด

วันนี้ได้พบกับเจ้าตูบที่มองผมด้วยสายตาเช่นนี้... ใจผมแทบสลาย!

ระยะทางที่มันวิ่งตามผมไป ๕-๖ กิโลเมตร เป็นช่วงที่ผมต้องฝืนความรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง รู้ดีว่าบ้านห้างฉัตรไม่สามารถเลี้ยงสุนัขได้...

ผมเล่าให้ช่างรอดฟัง นายช่างบอกผมว่าแถวนั้นมีคนนำสุนัขไปปล่อยบ่อย ๆ บางครั้งก็ถูกรถชนตาย ได้ยินแล้วผมก็เศร้าใจ...

ปวดใจจริง ๆ ครับ!