Nikon D50 - กล้อง DSLR ตัวแรก

เมื่อ 10 ปีที่แล้ว จากสนามบินมัณฑะเลย์เข้าเมืองมีรถบริการฟรีของ AirAsia พาผู้โดยสารไปส่งถึงในเมืองซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 40 กว่ากิโลเมตร...

จำได้ว่าช่วงนั้นการเดินทางไปเที่ยวพม่าง่ายและสะดวกจริง ๆ ใช้งบประมาณไม่มากด้วย! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมี free visa ทำให้ไม่ต้องไปเข้าคิวรอทำวีซ่าซึ่งเสียเวลา 1 วันเต็ม (ไปรับตอนบ่ายวันเดียวกัน - เสียค่าธรรมเนียมเพิ่ม)

ในการไปเยือนพม่าครั้งที่สองเมื่อปี 2555 ผมยังต้องไปขอวีซ่าที่สถานทูตพม่าในกรุงเทพ มีแผนว่าจะไปย่างกุ้งและทะเลสาบอินเล...

เป็นการเดินทางแบบ travellin' light ตามรูปแบบลุงน้ำชากับเจ้าแรด (backpack) และกล้องดิจิตอลเล็ก ๆ 1 ตัว แต่เหลือเชื่อจริง ๆ ในตอนเช้าเมื่อวันที่ผมลงไปกรุงเทพเพื่อทำวีซ่า คุณเมธีหรือ ดร.ปิง ไปยืนรอผมที่สถานีรถไฟหัวลำโพง (รถเสียเวลาด้วย) พาไปกินข้าว แล้วมอบกล้อง Nikon D50 ให้   

 

เป็นกล้อง DSLR ตัวแรกในชีวิตที่ผมมีโอกาสได้สัมผัส จำคำบอกคุณเมธีได้ว่าแรก ๆ ก็ให้ใช้ระบบ auto ไปก่อนแล้วค่อย ๆ ศึกษาเอาทีหลัง

กล้อง Nikon D50 ที่คุณเมธีให้มาอยู่ในกระเป๋าห้อยคอ

จากปีนั้น (2555) ผมก็ได้เริ่มใช้กล้อง Nikon D50 ถ่ายภาพเก็บไว้บ้างแล้ว...

 

ถึงปี 2567 สิบสองปีผ่านไปผมก็ยังคงใช้เจ้า Nikon D50 เรื่อยมา วันนี้เอาขึ้นมาพร้อมกับแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยเลนส์ Tokina 60-300 mm และฮูด ตั้งใจว่าจะเอาไปถ่ายรูปบนดาดฟ้าหน่อย

 

ท้องฟ้ามืดครึ้ม แสงน้อยครับ มองเห็นกลุ่มเมฆปกคลุมยอดดอยขุนตาน... 

 

คิดถึงคนที่ให้เจ้า Nikon D50 มาครับ!

สิ่งที่อยากบอก

ได้ยินข่าวโดยไม่ตั้งใจว่าคุณทักษิณให้กำลังใจตัวเองว่าจะขออยู่อีก 40 ปี...ผมติดว่าสำหรับคนมีตังค์ก็น่าจะทำได้ (สมัยนี้สร้างอวัยวะเทียมได้แล้ว!)

ภาพจาก Dailynews Online - ขอขอบคุณ

นึกถึง Clint Eastwood  ดาราที่ผมชื่นชอบ ปัจจุบันนี้อายุ 99 ปี... 

ภาพจาก facebook.com - ขอขอบคุณ

ท่านผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งคือ ผศ.ณรงค์ สมิทธิธรรม ผู้เล่นเครื่องดนตรีได้หลายอย่าง ผมหวังว่าท่านคงมีสุขภาพแข็งแรงและมอบความบันเทิงให้สังคมลำปางไปอีกนานเท่านาน...

สำหรับตาแก่บ้านห้างฉัตรคนนี้...ไม่เคยคาดหวังว่าจะมีอายุอยู่เกิน 80 นั่นหมายความว่าผมมีเวลาเหลืออีกไม่ถึง 2 พันวัน นับถอยหลังได้เลย!!

ไม่กลัวที่จะจากโลกนี้ไป...ตาแก่รอเพียงภาระกิจสุดท้ายที่จักต้องถูกทำให้สำเร็จ (accomplished) "ยังก่อน ๆ"  ผมคิดถึง Maximus....ในภาพยนต์เรื่อง Gladiator (2000) ซึ่งเคยนั่งดูกับ Deja เพื่อนผู้ล่วงลับไปแล้ว อยากบอกว่า  "It won't be long, friends. We'll meet up again upstairs."

Maximus in Gladiator (2000)

อยากเป็นขนนกที่ล่องลอยไปกับสายลม เมื่อเข็มนาฬิกา 2 พันวันเคลื่อนผ่านไป...

สหัสเดชอาจเป็นได้แค่เพียงอนุสาวรีย์แห่งความฝันที่เหลือทิ้งไว้ในบั้นปลาย!...

ไม่ต้องการดอกไม้จันทน์มาวางบนร่างไร้วิญญาณ...

ภาพถ่ายที่สุสานไตรลักษณ์

พิธีการใด ๆ ไม่ต้องมี!

พระราชทานเพลิงศพอาจารย์เด๋

เพื่อน ๆ ที่รักครับ...หัวใจผมเริ่มล้า สายตาพร่ามัว สมองไม่รับคำท้าทายใด ๆ อีกแล้ว คงมิอาจเดินทางไปเยี่ยมเยียนและกล่าวคำอำลาได้ทุกคน

หากมีสิ่งใดที่ล่วงเกิน...ขอได้โปรดให้อภัย

คิดถึงเขมร

เมื่อวานนี้ผมเขียนบอกเพื่อน ๆ ว่า "คิดถึงพม่า"  

วันนี้อยากบอกอีกอย่างนึงว่า "คิดถึงเขมร"  

รู้สึกเสียดายเหมือนตอนไปพม่า เพราะที่เขมรผมเก็บภาพด้วยกล้องตัวเล็กได้ไม่มากเช่นกัน (แบตฯ น้อย เม็มน้อย คืออุปสรรค) นึก ๆ แล้วก็อยากไปอีกสักครั้ง พร้อมกับมือถือที่ถ่ายรูปได้สวย ๆ แบตฯ อึด และเก็บภาพได้ไม่จำกัด ในกัมพูชาก็มีอะไร ๆ น่าสนใจอยู่ไม่น้อยให้ได้กดชัตเตอร์...

แสงสีแลรูปทรง enhance การถ่ายรูป... 

ที่ไหน ๆ ก็มีแสงแดดสาดส่อง ท้องฟ้าสดใส 

ภาพ candid มีให้เก็บตกอยู่ทั่วไป  วิกิพีเดียกล่าวว่า...

การถ่ายภาพแคนดิด คือการถ่ายภาพโดยไม่ได้จัดท่าทาง สไตล์นี้เรียกอีกอย่างว่าการถ่ายภาพแนวสตรีท การถ่ายภาพที่เกิดขึ้นเอง หรือการถ่ายภาพแบบสแนป ช่างภาพมืออาชีพบางครั้งถ่ายภาพตรงไปตรงมาของคนแปลกหน้าบนถนนหรือในสถานที่สาธารณะอื่นๆ เช่น สวนสาธารณะและชายหาด 

ผมคิดถึงตอนปั่นจักรยานไปทุ่งสังหาร...

กี่ศพที่ถมทับอยู่ในบึงข้างทางที่ตาแก่เมืองรถม้าก้าวเดินไป??

คงไม่ไหวแล้ว ถ้าจะให้ผมปั่นจักรยานไปทุ่งสังหารอีกครั้ง!

คิดถึงพม่า

เท่าที่ผ่านมา...ไปเยือนพม่า เรื่องการถ่ายรูปผมมีเพียงกล้องตัวเล็กกับการ์ดหน่วยความจำเพียงน้อยนิด

เสียดายเหมือนกัน เพราะพม่ามี subject อยู่มากมายให้บันทึกภาพโดยไม่ต้องจัดฉาก...

 

จำได้ว่า...วันนึงผมเดินไปถึงสถานีรถไฟ Kyauk Ye Twin

 

 

ผ่านมานับสิบปี...ถึงวันนี้ผมก็ยังสามารถเข้า google maps ทบทวนความจำว่าสถานีรถไฟที่ได้ไปเยือน (R) นั้นอยู่ตรงไหน?

 

วันนั้นผมไปหยุดยืนอยู่ใต้ทางยกระดับ  (1) มองเห็นถนนตรงไปย่างกุ้ง (2)

 

ระยะทางแค่ 8 กิโลเมตรเท่านั้น...

 

 

ใต้ทางยกระดับ (1)...ผมเห็นแม่ค้าสาวนั่งอยู่ริมทางหลวง

 

 

 

แวะคุยและขอถ่ายรูปได้...แม้จะไม่ได้ซื้ออะไร

 

 

 

พม่าเป็นประเทศอันดับหนึ่งซึ่งอยากไปเยือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ที่นั่นผมไม่เคยโดนโกงหรือโดนหลอกแม้แต่ครั้งเดียว!! คิดถึงจริง ๆ ครับ!