ความตายไม่น่ากลัว

ตื่นเช้าแล้วแง้มฝาไหล (ทำจากแผ่นป้ายไวนิลหมดอายุ) ออกไปดู... สิ่งที่เห็นทุกเช้าคือเจ้าอู่หลงนั่ง (หรือไม่ก็นอน) รออยู่ ความจงรักภักดีของมันไม่เคยเสื่อมถอยแม้กาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน!

มองเห็นภาพเงามืด (ภาษาปะกิตเรียกว่า Silhouette)... ผมไม่รู้ว่าอู่หลงนั่งรออยู่นานเท่าใด รู้แต่ว่ามันไม่เคยโวยวายและไม่ละทิ้งการรอคอย! ไม่เหมือนกับการรอคอยของอีแร้งซึ่งปรากฏอยู่ในรูปที่ผมตัดมาแปะติดไว้ในสมุดภาพ...

ต่อนี้ไปผมก็รอคอยเช่นกัน.... เป็นการรอคอยการไปจากโลกนี้ พี่ชายไปก่อนแล้ว..ผมยังมิได้เก็บหรือตรวจหาเอกสารรูปถ่ายที่เค้าเก็บไว้ แต่หันมาสำรวจหนังสือ สมุด และรูปภาพเก่า ๆ ที่เก็บไว้ วันก่อนเจอนิตยสาร The Hosteller (Journal of the Youth Hostels Association of Victoria Spring 1987)  

เห็นรูปเยาวชนหนุ่มสาวที่เดินทางไปท่องเที่ยวในออสเตรเลียเมื่อ 37 ปีที่แล้ว (อาจจะมีคนไทยสักคนอยู่ในนั้น) รอยยิ้มบนใบหน้าของแต่ละคนบ่งบอกถึงชีวิตที่สดใส ก้าวไปอย่างไร้อุปสรรคและช่องว่างในเชื้อชาติและศาสนา...

ทุกวันนี้เห็นมีแต่สงคราม ความเกลียดชัง การแข่งขันอันไร้ซึ่งมนุษยธรรม ในขณะที่เมตตาธรรมจางหาย ผมไม่กลัวแล้ว....สำหรับความตายที่ใกล้เข้ามาทุกที