ครั้งแรกที่ไปเชียงของ ผมพักที่บ้านฝ้ายเกสต์เฮ้าส์ เย็นวันนั้นผมเห็นรถจักรยานของนักปั่นท่องโลกคนหนึ่งจอดอยู่หน้าโรงรถ...
สิ่งที่ผมสนใจมากคือ วิธีการติดตั้งกระเป๋าข้างซึ่งดูค่อนข้างหนักเอาการ คนเคยใช้ถุงทะเลมัดซ้อนท้ายจักรยานราคา ๑,๕๐๐ บาทขี่ไปสิงคโปร์ได้แต่มองด้วยความชื่นชม แต่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เป็นเจ้าของอุปกรณ์อย่างนั้น...
เมื่อวันที่ ๖ เมษายน ๒๕๕๗ บนเรือช้าที่ล่องจากมัณฑะเลย์ไปพุกาม ผมมีโอกาสได้รู้จักสองนักปั่นท่องโลกหญิงชายคู่หนึ่ง...
ด้วยวัยยังไม่ถึง ๓๐ ปี เธอและเขาใช้เวลาท่องไปบนพื้นที่อันไพศาลบนโลกใบนี้มาแล้วเป็นเวลา ๒ ปี! ผมไม่รู้สึกทึ่งกับการผจญภัยของเขาหรอก เพราะรู้ว่าคนเราถ้ามีโอกาส มีเงิน มีความมุ่งมั่น ด้วยหัวใจเต็มร้อยก็น่าจะทำได้ แต่ผมสงสัยว่าเขานำข้าวของสัมภาระมากมายเหล่านั้นมาได้อย่างไร?
ที่เห็นอยู่บนชั้นเก็บนั่น...ทั้งหมดเป็นของนักปั่นคู่นี้!!!
คงจะลำบากไม่น้อยในการนำจักรยานและสัมภาระทั้งหมดขึ้นเครื่องบิน ค่าใช้จ่ายต้องสูง ถ้าไม่มีเงินคงทำไม่ได้ ผมเห็นทั้งสองคนใช้ทั้งไอบุ๊คและไอโฟน รวมทั้งกล้องถ่ายรูปอย่างดี
เค้าคงต้องเก่งในการบริหารจัดการด้วย ถ้าผมมีสัมภาระขนาดนี้ คงสับสนไม่รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน จะหยิบผ้าเช็ดหน้าคงเป็นกางเกงใน หรือหายาธาตุกลับเจอยาระบาย! ขนาดมีเป้ใบเดียว เดินทางแค่ไม่กี่วัน..ของยังหายเลย!
แอบย่องลงไปข้างล่าง ถ่ายภาพจักรยานของนักปั่นท่องโลกมาให้เพื่อน ๆ ดูด้วย...
Thumbs up ให้กับนักปั่นทั้งคู่ครับ!
No comments:
Post a Comment