เคยรายงานว่าผมได้นำผลงานของคุณเดชาไปใส่กรอบไว้แล้วจำนวน ๙๙ บานเพื่อนำมาตกแต่งร้าน ด้วยความฝันที่จะเห็นร้านนี้นอกจากจะให้ความรู้ด้านดนตรี แล้วยังเป็นแรงบันดาลใจให้เด็ก ๆ เกิดความรักในงานด้านจิตรกรรมอีกต่างหาก แต่ผมช่างเชื่องช้ายิ่งนัก ยังไม่ได้ติดรูปที่ได้มาไว้บนผนังแม้แต่บานเดียว!!!
ที่รู้สึกละอายใจมาก ๆ คือ "เจ้าคลาสสิก" แกรนด์เปียโนซึ่งไม่เคยได้รับการตั้งสายมาได้ ๖ ปีแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเองทำได้ ไม่ต้องจ้างช่างให้หมดเงินเป็นพัน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจึงไม่ลงมือทำสักที ทั้ง ๆ พร่ำบอกคนอื่นว่าเปียโนไม้ต้องตั้งสายอย่างน้อยปีละครั้ง!
เรื่องตั้งสายเปียโนผมต้องขอเวลาอีกหน่อย ยังมีสิ่งหนึ่งที่อยากทำก่อนคือ "เคาน์เตอร์บาร์" เพื่อตั้งไว้ในร้าน จะได้ชงกาแฟโบราณขายถูก ๆ ให้ผู้ที่มาพักผ่อน นั่งฟังเพลงและชมรูปภาพ บนผนังหลังเคาน์เตอร์ก็อยากแขวนจอ LED ใหญ่ ๆ เอาไว้ จะได้ฉายหนังเก่า ๆ ที่ดาวน์โหลดเก็บไว้มากมายให้ผู้สนใจได้ชม...
ปัญหาซึ่งเป็นอุปสรรคมาก ๆ ก็คือ "เจ้าโต" ซึ่งจำเป็นต้องถูกย้ายออกไปอยู่นอกบ้าน เพื่อหลีกทางให้เคาน์เตอร์บาร์...
ปีที่แล้วเอาไปให้ช่างรอดแห่งบ้านวอแก้วยกเครื่องใหม่ (หมดตังค์ไปกว่าหมื่นบาท) ตอนนี้แค่เหยียบคันเร่งเบา ๆ ก็ทะยานไปข้างหน้าเหมือนกับม้าพยศ
เจ้าโตวิ่งแรงเหมือนสมัยเป็นหนุ่ม น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ใช้ ราคาน้ำมันในยุคมือใครยาวสาวได้สาวเอายังคงแพงอยู่จนสู้ไม่ไหว! คุณเมธีแนะนำให้ขายไปซะ!
พอมีเจ้าโตจอดขวางอยู่ ก็เลยไม่อยากทำอะไร ผมอยู่ไปวัน ๆ บางครั้งก็แอบตบฝากระโปรงเจ้าโต ปลอบใจตัวเอง อยากให้มีคนมารับไปอุปการะ...
เมื่อกี้นี้ได้ดูทีวีเกี่ยวกับนายช่างที่เชียงใหม่โมจักรยานยนต์ยี่ห้อเวสป้าจนกลายเป็นรถคลาสสิกราคาเป็นแสน ผมก็คิดถึงเจ้าโตเหมือนกัน เคยบอกขายในราคาหกหมื่นห้า ถูกกว่าแต่รถคันนี้สภาพดีมั่ก ๆ ขับนิ่มสมกับที่ถูกเรียกว่าเบนซ์ญี่ปุ่น แม้จะมีรอยยุบตรงไฟหน้าและบุบที่กันชน แต่ความแข็งแรงทนทานยังเป็นเลิศ ผมรู้สึกเสียดายจริง ๆ ยิ่งเห็นรถเก๋งใหม่ ๆ ที่ชนกันแล้วพังยับเป็นเศษเหล็ก รู้สึกว่าเจ้าโตนี่แหละวิเศษสุด แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร!!!
ถ้าเก็บเจ้าโตไว้ก็ไม่ได้เคาน์เตอร์.... ร้านเปียโนในฝันก็คงไม่เกิด!!
No comments:
Post a Comment