ทั้งลูกและแม่เป็นคนใจอ่อนและขี้สงสาร ก็เลยโดนหลอกกินเงินไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง...
เพื่อน ๆ เชื่อมั้ยว่า สมัยเป็นวัยรุ่น ผมเคยอ่านหนังสือนวนิยายแล้วน้ำตาไหลพราก หนังสือเล่มนั้นก็คือ "สี่แผ่นดิน" ของ มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมช
ทุกวันนี้มีหนังสือ "สี่แผ่นดิน" ที่เป็นไฟล์ PDF ช่างน่าทึ่งเสียจริงที่นวนิยายเรื่องยาวถูกทำให้กลายเป็น e-book หนา ๑๗๑๗ หน้า ด้วยขนาดไฟล์เล็ก ๆ เพียง 4.07 MB ผมวางแผนที่จะนำใส่ลงในมือถือ เพื่อนำไปอ่านบนรถไฟฟรี ขณะเดินทางยาวไกลไปมาเลเซียในเดือนหน้านี้...
ผมอยากอ่านเรื่องราวของแม่พลอยกับตาอ๊อดอีกครั้ง...
พลอยต้องยกมือขึ้นลูบหัวตาอ๊อดด้วยความเอ็นดู แล้วพูดเบา ๆ อย่างปรานีว่า
"แม่รู้ว่าอ๊อดของแม่เป็นคนดี ถ้าอ๊อดอยากจะทำอะไรอ๊อดก็ทำได้ดีไม่แพ้คนอื่น ที่แม่ไม่เข้าใจก็คือทำไมอ๊อดไม่ทำ"
ตาอ๊อดเอาหน้าซบลงกับตักพลอยแล้วก็ตอบว่า
"ลูกเองก็ไม่รู้...ชีวิตคนเรามันสั้นเหลือเกิน...สั้นจนน่ากลัว เวลาได้อยู่กับคนที่รักอย่างแม่ ลูกก็อยากจะเกาะไว้ให้นานที่สุด ไม่อยากจะไปห่าง อยากอยู่ใกล้ ๆ แม่อย่างนี้..."
พลอยใจหาย เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากหัวใจของตาอ๊อด เหลียวมองดูตาอ้น ก็เห็นตาอ้นยิ้มอย่างเข้าใจและเห็นใจ พลอยก็ได้แต่นั่งอยู่นิ่ง ๆ มือลูบหัวตาอ๊อดอยู่ไปมา คนที่อยู่ด้วยขณะนั้น คนหนึ่งเป็นลูกของตัวแท้ ๆ อีกคนหนึ่งไม่ใช่ แต่ทั้งสองคนดูเหมือนจะรักและเป็นห่วงพลอยยิ่งกว่าคนอื่น ๆ ที่พลอยรู้จักทั้งหมด......
หน้า ๑๖๔๗....
คืนวันหนึ่งพลอยนอนคิดถึงตาอ๊อดอยู่จนหลับไปด้วยความอ่อนใจ และคืนนั้นพลอยก็ฝันไปว่า ตนเองนั่งเล่นอยู่ที่สนามหน้าบ้านในตอนบ่าย แต่แรกก็นั่งอยู่คนเดียว แต่แล้วตาอ๊อดก็มานอนเอาหัวหนุนตักอยู่โดยไม่รู้ตัว ตาอ๊อดหน้าตาสบายดีไม่เจ็บไข้ และยิ้มกับพลอยด้วยวิธีที่ตาอ๊อดยิ้มกับแม่ได้คนเดียว แล้วก็พูดว่า
"ทูนหัวของลูก แม่บ่นเสมอว่าไม่อยากให้ลูกไปจากบ้าน เดี๋ยวนี้ลูกก็กลับมาแล้ว และตั้งแต่นี้ไปลูกไม่ไปไหนอีก ลูกจะอยู่กับแม่ตลอดไป"
กลัวอย่างเดียวว่าอ่านแล้ว ผมจะต้องร้องไห้อีกเท่านั้น...
No comments:
Post a Comment