ไอ่เหมย

คนชื่อ “ต้าเหมย” มีเยอะ แต่คนชื่อ “ต่าเหมย” คงมีไม่มากนัก!

คำพื้นเมือง… “ต่าเหมย” หมายถึง “ตาลอย” คือดวงตาไม่ได้อยู่ตรงกลาง อย่างที่เห็นเด็กหนุ่มในภาพ ถ้าเพื่อน ๆ ได้อ่านที่ผมเล่าเรื่อง “สายตาสั้น” ในบล็อก “ฟังลุงน้ำชาคุย” ก็คงจะทราบว่าผมเป็นคนที่สายตาสั้นมาก ๆ มาตั้งแต่ตอนเรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัย แว่นตาก็ไม่ได้ใส่ มองกระดานไม่เห็น เรียนหนังสือแทบไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เหมือนกันว่าสอบผ่าน ม.ศ. ๓ มาได้อย่างไร!

วันที่ ๙-๑๐ เมษายน ๒๕๐๙ ตอนไปสอบเข้าวิทยาลัยเทคนิคภาคพายัพ ผมก็ยังไม่สวมแว่นตา ก็ไม่รู้อีกเช่นกันว่าสอบเข้าได้อย่างไร! ได้เข้าเรียนช่างไฟฟ้าที่วิทยาลัยเทคนิคภาพพายัพ หรือที่เรียกกันว่า “เทคนิคตีนดอย” ผมเริ่มสวมแว่นตา แต่ก็ไม่ได้สวมติดตา (คงจะอายด้วยล่ะ) ตอนนั้นยังมีตาชั้นเดียว และตาลอยอย่างที่เห็นในรูปติดบัตรประจำตัวนักศึกษารักษาดินแดน เพื่อน ๆ ที่เรียนช่างไฟฟ้าปีเดียวกันจึงพากันเรียกผมว่า “ไอ่เหมย”

ผมจำได้ว่า “ยงชาย โกวรรณ” (คนยืนกลาง-ภาพข้างบน) เป็นคนเริ่มต้นเรียกก่อน จากนั้นทุกคนก็เรียกตาม พอดีผมไม่มีชื่อเล่น “เหมย” จึงกลายเป็นชื่อเล่นของผมตั้งแต่นั้นมา! ในขณะเดียวกันอาจารย์อำนาจ ทองปั้น กลับเรียกผมว่า “ไอ้หมาจู” เพราะไว้ผมปรกหน้าคล้ายทรงสี่เต่าทอง…

พอไปเรียนต่อเทคนิคกรุงเทพ (วทก.) ปี ๒๕๑๔ ผมได้เปลี่ยนไปสวมคอนแทคเลนส์ (อ่านได้ใน “เล่าเรื่องสายตาสั้น” หรือคลิก “ที่นี่”) แปลกแท้ ๆ อยู่ ๆ ตาก็เปลี่ยนจากชั้นเดียวกลายเป็นสองชั้นโดยไม่ต้องผ่าตัด!!

!

แต่ผมก็ยังเป็น “ไอ่(ต่า)เหมย” ของบรรดาเพื่อน ๆ มาโดยตลอด!