เมื่อวันที่ ๕ เมษายน ๒๕๕๒ ผมนั่งรถเมล์จากท่ารถในเมืองโกตาบารูไปยังสถานีรถไฟ Wakaf Bharu เพื่อจองตั๋วรถไฟไปกัวลาลัมเปอร์....
ลงจากรถเมล์ที่เมือง Wakaf Bharu ผมเดินตรงไปยังสถานีรถไฟ ระหว่างทาง...เห็นหนูนอนตายอยู่กลางถนน!
ปกติแล้ว...ผมเป็นคนกลัวหนู (แมลงสาบด้วย) เห็นแล้วเป็นต้องออกห่าง แต่ที่ Wakaf Bharu ผมกลับเดินเข้าไปถ่ายรูปหนูผู้น่าสงสารใกล้ ๆ คิดในใจว่าบ้านเมืองเค้าก็ไม่ค่อยสะอาดเหมือนบ้านเราเน๊าะ!
จริงครับ...ที่บ้านใหม่ห้างฉัตรมีข้าวของรกมาก เป็นที่โปรดปรานของหนู ตอนกลางคืนผมได้ยินเสียงมันแทะกล่องกระดาษเสียงดังน่ากลัว ความอดทนของผมสิ้นสุดลงในเช้าวันหนึ่งเมื่อได้เห็นถุงข้าวเหนียวบนโต๊ะอาหารมีรอยถูกหนูแทะ! ต้องกำจัดมันออกไป มีอยู่ ๒-๓ วิธี คือใช้กาวดักหนู, ใช้เหยื่อกำจัดหนู และใช้กับดัก ซึ่งยังไม่รวมถึงการใช้เครื่องไล่หนูด้วยคลื่นเสียง...
ผมเลือกใช้กับดักเพราะไม่อยากให้มันตาย มีหมูปิ้งเป็นเหยื่อ...ผมวางกับดักไว้ใกล้ ๆ กองสัมภารก
คืนแรกผ่านไป ยังคงไม่มีวี่แววเจ้าหางยาว! พอเข้าคืนที่สอง ผมต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงลั่นของกับดัก! เช้านี้ไปดู ก็เห็นหนูวัยซะรุ่นตัวหนึ่งวิ่งพล่านอยู่ในที่คุมขัง...มันคงตกใจไม่น้อย!
ทั้งเกลียดทั้งกลัว...แต่ผมก็อยากถ่ายภาพประกอบ ต้องลงทุนเข้าใกล้เพื่อถ่ายรูป
เจ้าพาหะนำโรคจะรู้หรือเปล่าว่าผมกำลังจะพามันอพยพไปอยู่ที่ใหม่...
"ไอ้หนู...ไม่ต้องกลัว ข้าไมฆ่าเอ็งหรอก" ผมพูดเสียงดัง!
ประมาณ ๑๑ โมงได้เวลาพามันไปตั้งรกรากใหม่แล้ว...
มีที่ดินสวยงาม กว้างเป็นร้อยไร่ อยู่ใกล้วัดซึ่งห่างจากบ้านผมแค่บิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์ไม่กี่ที...
ไปถึงอาณาจักรใหม่ของเจ้าหนู ผมเอากับดักออกจากกล่อง เตรียมปล่อยมันออกไป...
หนูกัดคนได้นะครับ ต้องระวังหน่อย...
" เอ้า...ไปได้แล้ว!" ผมสั่งในขณะเปิดกับดักให้หนูวิ่งออกไป
เจ้าหนูออกไปแล้ว มันวิ่งหายเข้าไปในพงหญ้า!
ลาก่อน Mickey!
No comments:
Post a Comment