เที่ยงกว่า ๆ ผมเดินทางถึงภาควิชาดนตรี สถานที่ซึ่งผมคุ้นเคย รู้สึกยินดีที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น ห้องเรียนและห้องพักครูถูกจัดไว้เป็นอย่างดี ห้องน้ำสะอาดกว่าเดิม จำนวนนักศึกษาก็มีมากขึ้น!
เมื่อก้าวเข้าไปในอาคารก็พบกับหม้อข้าวหม้อแกงขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ได้ทราบว่ามีการเลี้ยงอาหารนักศึกษาก่อนเข้าฟังการบรรยายด้วย ดีจัง! ผู้ฟังจะได้ไม่หิว ส่วนผม..แบกความเครียดไปเต็ม ๆ ยังไงก็ไม่รู้สึกหิว ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้หม่ำมื้อเที่ยง ได้แค่กาแฟและขนมหวานที่จัดให้ก็พอแล้ว!
รู้สึกอบอุ่นกับการต้อนรับของที่นั่น...ผมเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อสำรวจสถานที่ ๆ ผมจะต้องบรรยาย...
พบว่าในห้องมี keyboard อยู่ด้วย ๑ ตัว....ผมเห็น accordion ของผมวางอยู่บนโต๊ะ
เสียดายที่มิใช่เปียโนไฟฟ้า keyboard อย่างนี้...ผมคงเล่นไม่ค่อยถนัด!
แหงนหน้าขึ้นดู โห! มีเครื่อง projector ด้วย แหม...ก้าวหน้าจริงนะ! แต่คงไม่ต้องใช้ เพราะผมไปแบบโลว์เทค..
ขอถ่ายรูปนักศึกษาไว้ ๑ บาน หน้าตาหนุ่ม ๆ ดูจะเคร่งเครียดไปหน่อย แต่หลังจากนั้นอีกไม่นาน ทุกคนก็เปลี่ยนไป ผมเห็นหลายคนยิ้มปากกว้าง บ้างก็หัวเราะเสียงดัง คล้ายว่ากำลังดูรายการของ Russell Peters ไปซะงั้น!
ฟังเรื่อง "ดนตรี" ต้องไม่เครียดครับ!
เกือบ ๓ ชั่วโมงที่ผมยืนพูด โดยไม่ใช้ไมโครโฟน ผมก็ยังงงอยู่ว่าพูดไปได้อย่างไร!!
มิน่าถึงได้ล้า...จนเขียนเรื่องไวโอลินไม่ออก!
No comments:
Post a Comment