ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

แม้จะมีแนวโน้มว่าอาคารหลังที่ผมอยู่ทุกวันนี้อาจต้องถูกขายไป แต่ผมก็ไม่เคยหยุดการปรับปรุงและซ่อมแซมในจุดเสียหลาย ๆ แห่ง และหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ผมปวดหัวมานานเป็นเดือน ๆ ก็คือ อาการน้ำรั่วที่เพดานห้องน้ำชั้น ๒....

ผมไม่อยากให้มันรั่ว เพื่อคนซื้อจะได้พอใจ แล้วคนขายก็จะได้สบายใจด้วย

ความจริงอาการน้ำรั่วมาจากห้องน้ำชั้น ๓ นั้นเป็นมาหลายปีแล้ว แต่ก่อนนั้นสภาพของเพดานและฝาผนังห้องน้ำชั้น ๒ ดูไม่ได้เลย...(มีรูปนะ แต่หาไม่เจอ  เจ้า Picasa ยังส่ายหัวกับปริมาณภาพถ่ายของผม  ฮา)   เอายังงี้ละกัน...เพื่อน ๆ ลองคิดดูสิว่า วันหนึ่งผมใช้ไขควงแทงทะลุเพดานขึ้นไป น้ำที่ค้างอยู่ข้างบนแผ่นเรียบไหลพุ่งลงมานานกว่าครึ่งชั่วโมง ได้น้ำเกือบครึ่งกะละมัง!!  

นั่นงัย... แม้น้ำไหลลงรูที่เจาะไปแล้ว ยังคงมีค้างให้เห็นอยู่ข้างบน!

ที่เห็นอย่างนี้ได้ ก็เพราะผมใช้ jig saw  เจาะเพดานจนสามารถโผล่หัวขึ้นไปสำรวจหาจุดรั่ว แล้วหาวิธีแก้ไข...

โบกปูนทับเข้าไป....  แถมด้วยการทาสีกันซึม!

มีหลายอย่างที่ได้ทำ (ไม่ต้องสาธยายดีกว่า) เอาเป็นว่าวันหนึ่งผมเห็นว่าน้ำไม่รั่วลงอีก ผมก็ปิดรูเพดาน ด้วยการใช้ผงโป้วกับกาวลาเท็กซ์ยา  เรียบร้อยแล้วก็ลงสี...

เอาดิ...น้ำรั่วอีกแย้ว!! ทีแรกว่าจะปล่อยเลยตามเลย แต่ก็ทนไม่ได้ ผมต้องรื้อเพดานลงมา แล้วโผล่หัวขึ้นไปซ่อมนั่นซ่อมนี่อีก  ใช้เวลาอีกเป็นเดือน ๆ   (หุหุ เด็กนักเรียนที่ไปใช้ห้องน้ำคงรู้ดี)

พอเห็นว่ามันไม่รั่วแล้ว ผมก็ปิดรู สมานแผ่นเรียบเพดานด้วยผงโป้วกับกาวลาเท็กซ์อีกเหมือนเดิม...

นึกว่าโอแล้วนะ   วันรุ่งขึ้น เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ...ผมก็โดนน้ำหยดลงหัวอีก

ผมรื้อเพดานลงมาแล้วนำไฟขึ้นไปส่องดู เห็นเพดานปูนมีหยดน้ำเกาะอยู่  "เอ้..น่าจะเป็นมาจากข้างบนซะแล้ว"  ผมคิด ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นก็ซ่อมข้างบนหลายจุดด้วยการโบกปูน ยาแนว แล้วใช้กาวอีบ๊อกซี่อุดบริเวณท่อรูน้ำทิ้ง เรียกว่าทำเกือบทุกอย่างแล้ว...จนบางครั้งผมอยากจะยกธงขาว!

เมื่อไม่กี่วันมานี้ ผมขอลองซ่อมอีกครั้งเป็นเฮือกสุดท้าย โดยนำปูนกาวมาผสมน้ำแล้วนำไปยาทับตามแนวกระเบื้องปูพื้น  ผมทำไปโดยมิได้หวังสักเท่าไหร่ว่าจะซ่อมได้...

แต่แล้ว ความมหัศจรรย์ก็บังเกิด หลังจากนั้นน้ำก็ไม่รั่วอีกเลย!!  ผมปล่อยทิ้งไว้ ๒-๓ วัน หมั่นตรวจสอบ  โห...แห้งสนิท!!

อีก ๒ วันผมต้องไปเชียงแสน งานนี้ต้องทำให้จบก่อน hit the road  ผมนำฝาเพดานขึ้นปิดแล้วสมานด้วยผงโป้วและกาวลาเท็กซ์ทิ้งไว้ทั้งคืน (เป็นครั้งที่ ๓ แล้วนะ)  

เช้านี้ผมสวม mask ขึ้นยืนบนเก้าอี้ แหงนหน้าขึ้นขัดกระดาษทราย...

ฝุ่นผงโป้วร่วงลงมายิ่งกว่าหิมะตก... หุหุ

 จากนั้นผมก็ทาสี...

ยังคงเหลือสีติดก้นกระป๋องไว้หน่อย พรุ่งนี้จะทาทับอีกครั้ง แล้วผมก็จะทำความสะอาดทั่วบริเวณ หวังว่าต่อไปนักเรียนคงใช้ห้องน้ำนี้ได้อย่างสบายอกสบายใจ!  (ถ้าบ้านไม่ได้ขายนะ อิอิ)

อ่อ... ลืมบอกไปว่า ถ้าไม่ได้คนที่ยืนยิ้มอยู่ในภาพ เป็นผู้ช่วยจับเก้าอี้ คอยระวังไม่ให้ผมตกลงมา ในระหว่างที่โผล่หัวขึ้นไปดูบนเพดาน  งานนี้ก็คงจะไม่สำเร็จอย่างแน่นอน!

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น  เอวัง ก็มีด้วยประการฉะนี้แล!